Chcieć więcej

Internet przepełniony jest poradami jak ograniczyć dobra wokół nas, jak nie dać się zniewolić rzeczom, żeby w pełni zacząć żyć i czuć radość z otaczającego nas świata. Mniej przedmiotów to więcej wolności, więcej spokoju, więcej czasu dla siebie. Etiamsi omnes, ego non. Nurzam się więc w maksymalizmie dziewiarskim, z szuflad wysypują się motki, saszetka na druty ledwo się dopina i wiecie co? Nie zakłóca mi to harmonii w życiu. Jestem szczęśliwa. Mam wszystko. I mimo że mam wszystko, to chcę więcej. Więcej mieć i więcej potrafić. Narzucać na druty co rusz coś nowego, sprawdzać jak się w ręku nitka prowadzi, jak skręca się na kołowrotku, jak się farbuje, jak pachnie. Czy podgryza, czy miękka, czy dobrze znosi pranie

Dziś krótka opowieść o Człowieku, co w pełni tę moją potrzebę posiadania rozumie i pielęgnuje. Człowieku przez wielkie „C”, bo uwierzcie mi, rzadko zdarza się taka kumulacja dobroci, miłości i spokoju. Mój Teść, bo o nim mowa, jak nikt słucha i spełnia marzenia. Widząc moje kołowrotkowe zmagania, stworzył zestaw potrzebny każdej dziewiarce – parasolkę i nawijarkę, opierając się wyłącznie na zdjęciach ze sklepów dziewiarskich i filmach z YT. Większość z Was zapewne ma swoje, prosto ze sklepu. Ja nie mogłam się długo zebrać, żeby sobie kupić, zawsze w koszyku lądowały nowe motki, druty czy żyłki. Dziś wkraczam w nową erę dziewiarstwa - mam wreszcie własne, jedyne w swoim rodzaju, bo stworzone ręcznie, przez niego.

Ostatnie tygodnie przędę więc niespiesznie, potem blokuję na motowidle, zwijam w precle i wreszcie w motki. Zwolniłam tempo, chyba było mi to potrzebne. Nacieszam oko kolorami przędzonych nitek, wysysam ich energię, a w głowie powoli układam i porządkuję pomysły do zrealizowania.

I na koniec jeszcze jedno dzieło mojego Teścia. Domek dla dzieci. I dla mnie chyba też, bo to przecież moje marzenie z dzieciństwa, które podchwycił w trakcie którejś z wizyt, a potem mozolnie przez kilka miesięcy realizował w swoim warsztacie. Sami więc widzicie. Jak można chcieć mniej?